Aangenaam kennis te maken
Voor het tijdschrift Zeilen ben ik laatst geïnterviewd. De tekst uit dat artikel (Zeilen, febr. 2019) lees je hieronder. Leer me kennen aan de hand van dat interview.
Luca Spano in het kort
Geboren in:
Kampen. Mijn vader is een Sardijn en mijn moeder ‘gewoon’ Kampe- naar. Ze hebben elkaar ontmoet in Kampen, werden verliefd en mijn vader is nooit meer teruggegaan naar Italië. Wel ga ik regelmatig op familiebezoek in Sardinië – minstens twee keer per jaar. Ik voel me daar wel thuis. Vaak gaan mijn ouders dan mee.
Droom:
Het lijkt me heel gaaf om een keer in de winter naar de Carieb te zeilen. Dan werk ik meteen aan mijn zeemijlen.
Opleiding:
Ik heb de Enkhuizer Zeilvaartschool gedaan.
Mijn voorbeelden:
Jonathan van Summertime heeft me opgeleid tot schipper. Buurman Rob van Avondrood helpt me ook met veel tips.
Burgerlijke staat:
Sinds een klein jaar heb ik een relatie met Lobke. Ze heeft een zoontje en werkt op de wal. Meestal zeil ik dus alleen. In de zomer vaart ze zo veel mogelijk met me mee, hartstikke leuk. Ze is een echte aanpakker, zo eentje die kan je er goed bij kan hebben.
Zeilt op:
De Hester. Toen ik dit jaar het schip kocht, was het seizoen al in volle gang en heb ik dus niets aan onderhoud kunnen doen. Maar deze winter wil ik van alles gaan aanpakken.
Blunder:
Als schipper kan ik me geen blunder veroorloven. Ik ben eindverant-woordelijk voor mijn gasten en mag dus niets doms doen. Dus bereid ik alles goed voor en loop ik de navigatie of het weer wel vier keer door. Naast mijn plan A, bedenk ik ook een plan B én C.
Hoe is het voor jou begonnen?
“TOEN HAD IK EEN BOOTJE, MAAR KON
IK NIET ZEILEN. GELUKKIG STOND ER
IN DE PLAATSELIJKE BIBLIOTHEEK HET BOEK ZEILEN VOOR DUMMY’S. EEN UITKOMST!”
“Als jongen van negen struinde ik al over de IJsselkade in Kampen. De schepen die daar aangemeerd lagen hadden een grote aantrek- kingskracht op me. Ik zag mezelf al met zo’n schip meevaren. Tijdens Sail Kampen was het eindelijk zo ver en mocht ik aan boord mee met Stedemaeght, een prachtige bark met zijn drie imposante masten. Gigantisch vet! Ook mocht ik een keer mee achter het roer van Summertime tijdens een avondtochtje. Het wakkerde de liefde voor zeilen nog verder aan. Geen film over zeilboten of ik had ’m gezien. En het rare is: niemand in mijn fami- lie heeft iets met boten of zeilen.
Toen al droomde ik van een eigen bootje. Mijn ouders zeiden: “Doe maar niet. Je kunt helemaal niet zeilen. Straks vind je het maar even leuk en dan staat dat ding daar maar.” Maar ik was eigenwijs. Ik spotte een Flying Junior en die moest en zou ik hebben. Ik schraapte al mijn spaargeld bij elkaar en kocht het bootje. Toen had ik een bootje, maar kon ik niet zeilen. Gelukkig stond er in de plaatselijke bibliotheek het boek Zeilen voor Dummy’s. Een uitkomst! Met het boek op schoot zat ik de kuip van mijn bootje.
Ik wist niet eens hoe ik de zeilen moest hij- sen, maar dat stond gelukkig in het boek. Ik leerde veel, nam vriendjes mee en eigenlijk gingen we best hard. Toen zeiden mijn ouders: “Misschien wordt het tijd dat je toch maar op zeilles gaat.”
Hoe kwam je aan het bruine vloot-virus?
“Tussen mijn negende en vijftiende jaar heb ik veel wedstrijden gezeild met de 420. In die tijd volgde ik de vooropleiding tot timmer- man bij Defensie. Inmiddels had ik mijn bootje ingeruild voor een Friendship. Op een dag lag ik voor anker en kwam er een bootje langszij: het was de bemanning van Summer- time die zin had ik een praatje. Voor ik het wist was ik met hen onderweg naar Kampen. En het weekend daarna weer. Voor ik het wist voer ik mee als maat. Mijn plan om bij Defensie te gaan werd langzaam omgebogen tot het idee dat ik schipper wilde worden. Elke dag varen, van je hobby je werk maken – dat is toch fantastisch? Als ik die avond niet voor anker had gelegen was het misschien heel anders afgelopen. Summertime heeft me besmet met het bruine vloot-virus.”
Als 20-jarige een eigen schip?
“Al vrij snel bedacht ik dat ik niet eerst tien jaar als schipper in loondienst wilde werken. Dan zou ik al oud zijn voordat ik eindelijk zelf een schip zou kunnen kopen. Nu ben ik nog jong en gemotiveerd. Waarom zou ik tien jaar wachten?
Ik ging dus op zoek naar een schip waar ik zelf nog wat aan kon doen, om het beter te maken, en dat genoeg was om een beetje omzet te draaien. En toen bleek de eigenaar van Summertime nog een schip te hebben, Hester. Tijdens de proefvaart wist ik het met- een: deze is van mij. Ik stond aan het roer en ik voelde me een met het schip. Dankzij een financiering van de bank en de eigenaar heb ik het schip kunnen kopen. Het ondernemen ligt me goed. Ik vind het leuk en nu ben ik het hoofd van het bedrijf. Dit is echt mijn schip.”
Hoe was de Enkhuizer Zeevaartschool?
“OP SCHOOL ZEIDEN ZE: ‘GA ER MAAR VAN UIT DAT HET TWEE TOT DRIE JAAR DUURT VOOR JE KUNT SCHIPPEREN. DAT MOET JE TEGEN MIJ NIET ZEGGEN.
IK HAALDE ALLE EXAMENS”
“Voorwaarde was wel dat ik naar de Enkhuizer Zeevaartschool zou gaan. Een pittige studie, maar ik was bijzonder gemotiveerd. Ik ging er keihard voor. Op school zeiden ze: ‘Ga er maar van uit dat het twee tot drie jaar duurt voor je kunt schipperen. Dat moet je tegen mij niet zeggen. Ik haalde alle examens. Het leukst vond ik zeevaartkunde en navigeren. Dat is echt praktijk. De theorie lag me minder; ik ben een echte doener. In hoog tempo leerde ik discipline. Uiteindelijk vond ik het ook wel leuk om samen met mijn studiegroepje bij elkaar te zitten en elkaar te helpen. Als je het aan een ander uitlegt, snap je het zelf ook beter.
Wat ik heel tof vond, was dat studiegenoten die cum laude afstudeerden, zeiden: ‘Die Luca, daar hebben we het meest respect voor. Hij had het laagste opleidingsniveau en heeft echt nachten door moeten halen.” Kijk, dit tegeltje heb ik van mijn vriendin gekregen: ‘Succes begint waar anderen opgeven’. Iedere keer als ik er doorheen zat, zei ze: ‘Nou, echt niet. Je gaat gewoon door!’”
Voel je druk?
“Niet veel mensen krijgen de kans die ik heb gepakt. Dat voel ik wel. Extra verantwoorde- lijkheid. Goed presteren. Tegelijkertijd staan we ook voor elkaar klaar en dat is een warm gevoel.”
Heb je nog dromen?
“Niet veel mensen krijgen de kans die ik heb gepakt. Dat voel ik wel. Extra verantwoordelijkheid. Goed presteren. Tegelijkertijd staan we ook voor elkaar klaar en dat is een warm gevoel.”
“Jazeker! Ik zou heel graag met een traditioneel Nederlands ra’s getuigd schip van een meter of dertig naar Sardinië zeilen. Ik droom even hardop: twaalf gasten, luxe excursies en natuurlijk ook duiken, fietsen en wandelen.
Gecombineerd met mooie zeiltochten. Schepen met ra’s zijn echte zeilschepen. Heel gaaf. Ook op een foto ziet het er prachtig uit. Dat geeft een extra dimensie, ook voor de gasten. Ik zie mezelf wel omhoog klimmen en op de ra’s te werken. Maar goed, het is nog een droom. Ik leef gewoon bij het moment.”